Nee, we hebben het hier niet over de nieuwe lichting studenten aan de Modeacademie. We hebben het wel over de drie bekendste bioscopen van Antwerpen.

Het staat buiten kijf dat de Antwerpse student op het gebied van film niet te klagen heeft. Natuurlijk is éénieder al wel eens één van de grote commerciële filmtempels zoals UGC of Metropolis binnengewandeld. Diegenen die deze groteske popcorncultuur even voor bekeken willen houden en het over een alternatieve boeg willen gooien, blijven niet in de kou staan. Zij weten natuurlijk de weg wel naar Cartoons of het eigenste Antwerpse Filmmuseum.

‘Gaat u daar maar zitten. Nee, daar. En wat was uw naam? Soit, wat heeft u er ditmaal van weten te maken?’

Stel je voor: je komt thuis na een avondje film, cafébezoek of iets anders nuttigs. Je doet de deur van je kot open. Dan blijf je als versteend staan. Het raam staat open, al je cd’s zijn weg, de plaats waar je stereo of computer stond, biedt opnieuw plek voor een decoratief meubelstuk… met andere woorden, er is ingebroken.

U leest de eerste editie van een blaadje dat zich aanprijst als een van de eerste uitgekristaliseerde en daadwerkelijk volbrachte initiatieven in het kader van de eengemaakte universiteit. Een studentenkrant die deze eenmaking toejuicht en zo snel als ze kan achter de golf van verandering en vernieuwing aanrent. En dat terwijl de op til zijnde ommezwaai toch absoluut ook bekritiseerbare gevolgen voor de studenten met zich meebrengt.

Of het écht zo is dat het kleine Antwerpse broertje de groei van zijn meer uit de kluiten gewassen broers niet kan volgen, blijft een moeilijk te beantwoorden vraag; te meer omdat de universiteiten in het algemeen hun vitaal cijfermateriaal toch liefst in een mistige sluier laten. Het enige wat ons rest is bepaalde tendensen vast te stellen die zich ontwikkelen en daarvoor een zo relevant mogelijke verklaring te zoeken.